آه از آن دم که میان قتلگاه زینب آمد بر فراز نعش شاه تا به نعش بى سرش نزدیک شد آسمان در چشم او تاریک شد دید با چشمش ولى باور نداشت تن همان تن بود، اما سر نداشت گفت : اى نعشى که این سان بى سرى تو همان نو باوه پیغمبرى ؟ گفت : اى فرزند زهراى بتول ! حاجى حج جنون ، حجت قبول ناگهان خورشید را بر نیزه دید اى برادر! بى تو روز و شب مباد در زمانه بعد از این زینب مباد اى برادر! کاشکى زینب نبود جان خواهر! کاشکى زینب نبود بعد از این از کربلا تا شام تار مى شوم بر ناقه عریان سوار بعد از این اى چلچراغ خانه ام تازیانه مى خورد بر شانه ام ناله من تا مدینه مى رود خار در پاى سکینه مى رود طعنه ها از کوفیان خواهم شنید کوفه ، شهر گول و نیرنگ و فریب کوفه ، شهر آشنایان غریب ! یاد از دیروز و از آن آب و تاب آه از فردا و از شام خراب اى که معجر مى ربایى از سرم زینبم من ، دختر پیغمبرم روزگارى ، روزگارى داشتم سایه سار از ذوالفقار ما چه شد؟ گر چه روزى این چنین موعود بود گوهر غلطان در خون ... الوداع الوداع ...اى پور ختم المرسلین تا به دیدار دگر ، تا اربعین
مشت زد چاک گریبان را درید
حرفها از این و آن خواهم شنید
| Design By : Pars Skin |
